Kościół pw. św. Doroty

Na górze św. Doroty w Będzinie (382 m n.p.m.) znajduje się kościół pod wezwaniem św. Doroty. Kościół wybudowany został w 1635 roku z funduszu Doroty Kąckiej, ksieni klasztoru sióstr Norbertanek w Krakowie na Zwierzyńcu. 10 października 1638 roku kościół został konsekrowany przez sufragana krakowskiego Tomasza Oborskiego.

W latach 1638-1730 kościół św. Doroty spełniał rolę kościoła parafialnego, następnie kościół miał osobnego kapelana podległego proboszczowi grodzieckiemu. W czasie zaborów kościół stał się niemal ruiną i na 23 lata zawieszono odprawianie nabożeństw.

Dopiero w 1817 roku został wyremontowany dzięki Pawłowi i Tekli Bontanim, ówczesnym właścicielom Grodźca. Kościół przez wieki przechodził różne koleje losu; wojny zniszczyły go, okupant pruski zdewastował grobowce, zrabował wyposażenie, wywiózł organy, a wreszcie kościół zamieniony w stajnię zostawił w stanie ruiny. Dopiero w 1946 roku odbudowano świątynię, której poświęcenia dokonał ks. biskup Teodor Kubina 10 sierpnia 1947 roku. Równocześnie został poświęcony powracający do kościoła cudowny obraz Matki Bożej z Pierścionkiem, który po raz pierwszy pojawił się w świątyni w 1865 roku. W 1968 roku nieznani sprawcy skradli go, lecz na podstawie zdjęcia wykonano kopię i poświęcono ją w 1971 roku.

Kościół św. Doroty jest obiektem chronionym, zaliczanym do II kategorii zabytków sztuki w Polsce. Katalog wymienia dwa zabytki znajdujące się w kościele: krucyfiks barokowy i dzwonek z XVIII wieku.

Z kościołem oraz cudownym źródełkiem (zdjęcie poniżej) związane są bardzo ciekawe legendy, z którymi można się zapoznać w broszurze „Historie i legendy Ziemi Będzińskiej”. Możliwość zwiedzania kościółka istnieje podczas mszy świętej, która się odbywa każdego szóstego dnia miesiąca o godz. 15.00.

Obiekt w rejestrze zabytków województwa śląskiego: A 11/60 z dnia 23 II 1960 (województwo katowickie)

Współrzędne geograficzne: 50° 21' 5" N; 19° 5' 57" E